Μια σειρά διηγημάτων της Έρσης Σωτηροπούλου με τον τίτλο "Αχτίδα στο σκοτάδι" επέλεξα να διαβάσω αυτήν την φορά από τα αδιάβαστα βιβλία της βιβλιοθήκης μου. Ιστορίες παράξενες ,που δεν έχουν συνοχή ,που αγγίζουν τα όρια της τρέλας , του απρόβλεπτου ,του αφύσικου. Οι ήρωες ψάχνουν σαν υπνοβάτες να βρούνε το πεπρωμένο τους και κινούνται ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι. Μέσω της τεχνικής του εσωτερικού μονολόγου καταγράφονται οι ενδόμυχες σκέψεις τους , τα σκοτεινά σημεία του μυαλού τους ,οι φόβοι τους , η μοναξιά που τους στερεί τις χαρές της ζωής και που τους κάνει να στέκονται παθητικοί θεατές ένα βήμα πριν την καταστροφή. Μια παράξενη γυναίκα εμφανίζεται στο εργοτάξιο μια βροχερή μέρα και κλαίει στον ώμο του Λουκά.Ο καβγάς μιας μάνας με την κόρη της για το ποια θα βγάλει έξω τον σκύλο. Ένας εξολοθρευτής ποντικιών συνδέεται ερωτικά με μια συγγραφέα που γράφει το νέο της βιβλίο.Μια γυναίκα εξομολογείται στον σκύλο της τον έρωτα της για έναν άσχημο και χοντρό τύπο που ντρέπεται να βγάλει το μπουρνούζι μπροστά της. Ένας αποτυχημένος φοιτητής της Ιατρικής αφηγείται στο ημερολόγιο του την εμμονική σχέση που είχε με τη Χαρά , η οποία τον οδήγησε σε απόπειρα αυτοκτονίας.Μια άρρωστη κοπέλα δραπετεύει από το σπίτι της και νιώθει σαν σκοινοβάτης ανακαλύπτοντας τον πραγματικό κόσμο. Ένας τύπος που ονειρεύεται να πάρει σε αγώνες κολύμβησης. "Εκείνο που θα προτιμούσε μέσα σε όνειρο ήταν οι αγώνες κολύμβησης.Τα μαγικά σώματα με τις τεντωμένες φτέρνες που σκίζουν το νερό , αυτές οι υδάτινες φιγούρες με τις ψαρίσιες συσπάσεις που χτυπούν στιγμιαία το κράσπεδο της πισίνας , παίρνουν μια γρήγορη ανάσα και βυθίζονται ξανά σαν πλάσματα ενός άλλου κόσμου." (σελ 193) Δεν αναφέρθηκα σε όλες τις ιστορίες , γιατί οι αφηγηματικοί χαρακτήρες είναι πολλοί και αντιφατικοί, αλλά επέλεξα να δώσω το μοτίβο κάποιων ανθρώπων. Οι περισσότεροι ήρωες είναι ανώνυμοι , γιατί αυτά που βιώνουν είναι καταστάσεις που ζούνε όλοι οι άνθρωποι :την απομόνωση ,την κατάθλιψη , την απώλεια ,τον ανεκπλήρωτο έρωτα , την αρρώστια ,το σάλεμα του νου.Υπάρχουν αυτοί που ξεφεύγουν από το έρεβος και βρίσκουν την "αχτίδα στο σκοτάδι" κι άλλοι που χάνονται στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού τους. ‌"Ο ουρανός είναι γεμάτος διαμαντένιες πέτρες , αλλά ό,τι ζητάμε βρίσκεται εδώ , πάνω στη γη.Δεν υπάρχει άλλο μέρος." (σελ.225)