"Μας καταβροχθίζει η φωτιά" είναι ο τίτλος του τελευταίου μυθιστορήματος του Ζάουμε Καμπρέ, το οποίο είναι δομημένο σε μια λατινική φράση " in girum imus nocte"(στριφογυρίζουμε μέσα στη νύχτα )που διαβάζεται ως παλίνδρομο " et consumimur igni" οδηγώντας μας στον ευφάνταστο τίτλο . Ο Ισμαήλ, στα εννιά του χρόνια χάνει τη μητέρα του και ο πατέρας του, φλαουτίστας και αντιγραφέας, βρίσκεται στα όρια της τρέλας και νοσηλεύεται σε ένα φρενοκομείο .Μεγαλώνοντας και ο ίδιος σε ένα ιδιότυπο ίδρυμα με εγκαταλελειμμένα παιδιά θα βρει μοναδική παρηγοριά στη λογοτεχνία και θα γίνει παθιασμένος αναγνώστης. " Και, πιο μόνος από ποτέ, επέστρεφε στο σπίτι, διάβαζε, κοιμόταν άσχημα και έβλεπε τον χρόνο να κυλά χωρίς προσπάθεια και τον ίδιο να ζει χωρίς ψευδαισθήσεις.Η χώρα μεταμορφωνόταν κι ο κόσμος επίσης, εκείνος όμως ήταν πάντα ένας μοναχικός λύκος.' (σελ.25) Καθηγητής φιλολογίας στη Βαρκελώνη διδάσκει λατινικά και λογοτεχνία και ζει μια ανιαρή ζωή νιώθοντας και ο ίδιος ναυαγός, όπως ο ήρωας του Χέρμαν Μέλβιλ στον Μπόμπι Ντικ. Μια αναπάντεχη συνάντηση του με μια παιδική του φίλη ,τη Λεό, θα γίνει αφορμή να αρχίσει να ζει πραγματικά , αλλά η ζωή του θα αλλάξει και πάλι όταν θα μπει στο αυτοκίνητο του πρώην επιστάτη του σχολείου στο οποίο διδάσκει.Ξαφνικά θα βρεθεί στο νοσοκομείο χωρίς να θυμάται τίποτε παρά μόνο τα βιβλία που τον σημάδεψαν. Σε μια εγκιβωτισμένη αφήγηση η Λόττα, ένα θηλυκό αγριογούρουνο μεγαλώνει τα πέντε του παιδιά και προσπαθεί να τους μάθει να φυλάγονται από τους ανθρώπους.Το πιο μικρό αγριογούρουνο, ο Καπρέτ, γεμάτο ανησυχίες για το τι είναι είναι θάνατος, τί είναι το στιφάδο και ποια η διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και στα παραμύθια ζει στο δικό του σύμπαν. " ...Και τότε σκέφτηκα, γιατί να μην υπάρχει ένα βέλος της μνήμης που να πηγαίνει ανάποδα, ώστε αντί να θυμόμαστε τότε που ήμασταν μικρά και ανυπεράσπιστα γουρουνάκια, να θυμόμαστε πράγματα που δεν έχουμε ζήσει ακόμα." (σελ.135) Ο Καμπρέ στήνει ένα ιδιαίτερα έξυπνο, αλληγορικό μυθιστόρημα, το οποίο είναι αρκετά δύσκολο να το παρακολουθήσει ο αναγνώστης αλλά το τέλος τον αποζημιώνει.Η ροή της αφήγησης διαταράσσεται καθώς εμπλέκονται οι δύο ιστορίες και από το γ' πρόσωπο μεταπηδά στο α', όταν ο Καπρέτ, το μικρό αγριογούρουνο, διατυπώνει τους προβληματισμούς του. Η γραφή του Καμπρέ θυμίζει το "Confideor", πότε δολιχοδρομώντας και πότε ρέοντας απευθύνεται όπως πάντα στις αισθήσεις και στην εφυία του αναγνώστη που ψάχνει να βρει το διαφορετικό και το πρωτότυπο. Το μυθιστόρημα καταπιάνεται με τα μεγάλα ζητήματα της ζωής -το βάρος του παρελθόντος, τη μνήμη, τον θάνατο, τον πόνο, το κακό, τις τύψεις.Όπως οι νυχτοπεταλούδες , όταν πλησιάσουν τη φωτιά θα αυτοθυσιαστούν στο θεό της φλόγας, έτσι κι εμείς γινόμαστε πολλές φορές έρμαια των παθών μας είτε εκούσια είτε ακούσια. Μικρό σε μέγεθος αλλά απολαυστικό, ιδανικό για μια τέτοια χιονισμένη ημέρα.