Το μυθιστόρημα της Hannah Kent "Έθιμα ταφής" έχει φόντο το γυμνό και παγωμένο τοπίο της Ισλανδίας του 19ου αιώνα και βασίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός, στην τελευταία δημόσια εκτέλεση μιας γυναίκας το 1830. Η αφήγηση ξεκινά με την αφηγηματική τεχνική in media res και η Άγκνες Μάγκνουσντότιρ καταδικάζεται σε θάνατο για τη συμμετοχή της στη βίαιη δολοφονία του εραστή της.Με απόφαση του Νομαρχιακού Επιτρόπου περνάει τους τελευταίους μήνες της ζωής της με την οικογένεια ενός κρατικού υπαλλήλου και ζει στο ίδιο σπίτι με τη γυναίκα και τις δύο κόρες του, οι οποίες ενώ στην αρχή τη βλέπουν σαν φόνισσα , σιγά σιγά συνειδητοποιούν με φρίκη ότι η πραγματικότητα δεν είναι αυτή που νόμιζαν. " Είπαν ότι πρέπει να πεθάνω.Είπαν ότι έκλεψα την ανάσα άλλων ανθρώπων και τώρα πρέπει κι αυτοί να κλέψουν τη δική μου.Φαντάζομαι, λοιπόν, πώς είμαστε όλοι φλόγες κεριών που φέγγουν θαμπά, τρεμοσβήνουν στο σκοτάδι και στο φύσημα του αέρα, και μέσα στην ησυχία της κάμαρας ακούω βήματα, βήματα τρομερά που έρχονται, έρχονται να με σβήσουν και να διώξουν τη ζωή μου μακριά από μένα σε μια γκρίζα τολύπα καπνού." Το μυθιστόρημα είναι χωρισμένο σε δεκατρία κεφάλαια ,τα οποία περιλαμβάνουν τους εκπληκτικούς ποιητικούς μονολόγους της ηρωίδας και άλλοτε τις αφηγήσεις- εξομολογήσεις της στον εφημέριο Τότι, ο οποίος θα γίνει ο πνευματικός της για να την φέρει στο δρόμο του Θεού και της μετάνοιας μέχρι την εκτέλεσή της. Μέσα από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση σκιαγραφείται η προσωπικότητα μιας πληγωμένης και ευάλωτης γυναίκας, η οποία ως μελλοθάνατη υπομένει όλους τους εξευτελισμούς που επιβάλλει η συντηρητική καθολική κοινωνία.Ταυτόχρονα μας μιλά για την προηγούμενη ζωή της που ήταν στερημένη από τη μητρική στοργή και αγάπη, από την οποία απουσίαζαν τα αγαθά, οι απολαύσεις και οι μικροχαρές της ζωής, καθώς δούλευε ως παραδουλεύτρα σε διάφορα υποστατικά για να ζήσει.Όταν θα μπει ο έρωτας στη ζωή της η Άγκνες θα πιστέψει τις υποσχέσεις του Νάταν , ο οποίος όμως σύντομα θα μεταμορφωθεί σε κτήνος. " Με χρειαζόταν όπως χρειάζεται κανείς τον αέρα για ν' ανασάνει.Το 'νιωθα στο βλέμμα του, στον τρόπο που γαντζωνόταν από το κορμί μου, όπως γαντζώνεται κανείς από το σωσίβιο μέσα στο νερό." ( σελ.325) Το μυθιστόρημα της Κέντ έχει τη δομή μιας αρχαίας τραγωδίας καθώς στηρίζεται στον έλεο, τον φόβο, τη δράση, το ήθος, αλλά δυστυχώς απουσιάζει η κάθαρση.Μέσα από τις συγκλονιστικές περιγραφές και τις μοναδικές εικόνες ξεδιπλώνονται θρύλοι, ποιήματα και ένας εκλεπτυσμένος λυρισμός, ενώ η γραφή της είναι λιτή και άμεση.Τα θέματα που αναδεικνύονται είναι οι σκληρές συνθήκες ζωής των γυναικών της εποχής και η επιθυμία τους να αποκοπούν από την κοινωνική τους τάξη, η πίστη των ανθρώπων στις δεισιδαιμονίες και στα γιατροσόφια, η αξία της γνώσης και η κατανόηση του χριστιανικού πνεύματος , η προδοσία και ο έρωτας που κινούν τα νήματα της ζωής των ανθρώπων και τους κάνουν άλλοτε θύτες και άλλοτε θύματα. Πραγματικά πολύ ωραία γραφή στην οποία συνυπάρχει ο ρεαλισμός και ο λυρισμός σε ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα.Αν και το ιδιόλεκτο της συγγραφέως είναι ελκυστικό αυτό που δεν μπόρεσα να συνηθίσω είναι τα τοπωνύμια καί τα ονόματα των ηρώων- πραγματικός γλωσσοδέτης.