Το μυθιστόρημα της Ελένης Γαληνού " Αιώνιοι ψίθυροι " πραγματεύεται τον θρύλο της Δούκισσας της Πλακεντίας και τη σχέση της με τον λήσταρχο Νταβέλη. Η αφήγηση μοιράζεται στην Αθήνα του 1846 και στο σήμερα, όταν μια απόγονος της Δούκισσας, η Ελίζα έρχεται στην Αθήνα από το Παρίσι με την δυόμιση ετών κόρη της, ακολουθώντας ένα πανάρχαιο μυστικό και μια Μυστική Διαθήκη.Οι δύο ιστορίες που εκτυλίσσονται σε διαφορετικό χρόνο περιστρέφονται γύρω από κάποιους μυστικούς χάρτες που άνηκαν στη Δούκισσας της Πλακεντίας και τις οποίες αναζητεί μια μυστική οργάνωση. Ο άλλοτε μεγάλος έρωτας της Ελίζας, ο Ρήγας, και μια πανούργα, σκοτεινή γυναίκα η Βικτώρια, συνεργάζονται για να κλέψουν αυτό το μυστικό.Η Ελίζα θα επικοινωνήσει με τη γιαγιά της που βρίσκεται στο Παρίσι με ένα κωδικοποιημένο μήνυμα που κρύβει μια βεντάλια . " ... η βεντάλια εξέφραζε πολλά και διαφορετικά γυναικεία συναισθήματα και επιθυμίες, ανάλογα με τον τρόπο που έβαζαν πάνω τα δάχτυλα τους οι γυναίκες...Ένας υπέροχος μυστικός κώδικας που έφτιαχναν μόνες τους και τον επικοινωνούσαν μόνο με όποιους επιθυμούσαν." (σελ.212) Ο τίτλος άλλωστε αφορμάται από θρύλους και ανεπιβεβαίωτα γεγονότα που μεταφέρονται από στόμα σε στόμα σαν ψίθυρος , ανακατεύοντας αλήθειες και φαντασία , φτιάχνοντας έτσι κάτι μεταξύ του πραγματικού και του μυθικού που συνεχίζει να επιπλέει στο χρόνο. Ένα ανάγνωσμα χωρίς πολλές αξιώσεις το οποίο έχει αρκετά νοηματικά κενά , και πέρα από την πλοκή δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο.Νομίζω ότι απέχει πολύ από να χαρακτηριστεί καθαρή λογοτεχνία και προφανώς απευθύνεται σε ένα αμύητο κοινό .