"Άνθρωπος δε θα βρεθεί στο μέλλον να μνημονεύσει εσένα, τη γενιά, τα παθήματά σου. Αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων: η λησμονιά.Φως μονάχα η ζωή και όλα τα άλλα έρεβος."( σελ 129) Κι εδώ έρχεται η πένα του Κώστα Ακρίβου που με τη νουβέλα του "Ανδρωμάχη" απογειώνει την προσωπικότητα της ομηρικής βασίλισσας. Το βιβλίο δεν ακολουθεί τη γραμμική αφήγηση, αλλά παρουσιάζει με την αφηγηματική τεχνική in media res, την ιστορία της Ανδρομάχης από τη στιγμή που αιχμάλωτη κυοφορεί το παιδί του Νεοπτόλεμου, του γιου του Αχιλλέα τον οποίον μισεί θανάσιμα, γιατί έριξε από τα τείχη τον γιο της τον Αστυάνακτα, καρπό του έρωτα της με τον Έκτορα. " Το απόγειο της δυστυχίας συντελείται όταν το ίδιο σου το σώμα γεννάει, έστω και χωρίς τη θέληση σου ξανά και ξανά το κακό." (σελ .14) Στη μνήμη της τραγικής ηρωίδας έρχονται συνειρμικά όλα τα γεγονότα που τη σημάδεψαν σε όλες της ηλικιακές φάσεις της ζωής της: ως κόρη, αδερφή, σύζυγο, μητέρα, γιαγιά.Μέσω της πρωτοπρόσωπης αφήγησης η ηρωίδα παρουσιάζει με ειλικρίνεια τη δική της εκδοχή ως θύμα του πολέμου, ενώ πίσω από αυτήν κρύβεται με επιτυχία η φωνή του συγγραφέα, ο οποίος δίνει στην νουβέλα του αληθοφάνεια και εικονογραφεί τον πόλεμο ως αποτρόπαιη σφαγή και όχι ως τρόπαιο των νικητών. Η γνωριμία της Ανδρομάχης με τον Έκτορα και ο έρωτας της για αυτόν, η πυρπόληση της Θήβης, τα επτά νεκρά αδέρφια και ο πατέρας της, η τριπλή προφητεία του Έλενου, του αδερφού του Έκτορα για την πτώση της Τροίας, η μετοίκηση της στη Φθία αιχμάλωτη του Νεοπτόλεμου με τον οποίον θα γεννήσει τρεις γιους, τον Πέργαμο, τον Μολοσσό και τον Πίελο. Η ηρωίδα εκφέρει τον δικό της λόγο αυτεξούσιο, μιλά για τα άλλα ομηρικά πρόσωπα και τα σκιαγραφεί: την Ελένη τη θεωρούσε πονηρή, ασταθή, θελκτική, τον Πρίαμο προικισμένο με μεγαλοσύνη και αγάπη- ακόμη και για την Ελένη- την Εκάβη αγέλαστη και σκληρή που αποκαλούσε σκύλα την Ελένη. Ο συγγραφέας αξιοποιεί με μαεστρία τις αφηγηματικές τεχνικές, την επιτάχυνση και την ανάληψη και τα ομηρικά εκφραστικά μέσα, όπως τις παρομοιώσεις - αετός ( Τρώες), φίδι( Δαναοί)και τις προσημάνσεις. Επιλέγει Σκηνές από τη Ιλιάδα και τις αποδίδει παραστατικά: τον Έκτορα που κρατά στα χέρια του τα όπλα του Αχιλλέα που δανείστηκε ο Πάτροκλος, τον σπαρακτικό θρήνο του Αχιλλέα, τον πυρρίχιο χορό που χορεύει ο Νεοπτόλεμος πιτσιλισμένος από το αίμα του Ευρύπυλου, την ικεσία του Πριάμου στον Αχιλλέα ,τις 12 ημέρες εκεχειρίας μέχρι να ταφεί ο Έκτορας, την τρυφερή σκηνή του Έκτορα με τη γυναίκα και τον γιο του στη Σκαιά Πύλη, τα παρακάλια της Ανδρομάχης να μη βγει στη μάχη και αφήσει ορφανό το παιδί του. Πλούσια διακειμενικότητα με παραπομπές σε μύθους για την Κασσάνδρα και τον Έλενο, την Ερμιόνη και τον Ορέστη, την Πρόκνη και τη Φιλομήλα που ο Τηρέας της έκοψε τη γλώσσα κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Μετά τον θάνατο του Νεοπτόλεμου η Ανδρομάχη με τους γιους της θα πάρουν το δρόμο της επιστροφής και ο Πέργαμος θα ιδρύσει την πόλη που θα φέρει το όνομα του.Η τραγική Ανδρομάχη παντρεύεται τον Έλενο και αποκτά μαζί του κι άλλον γιο αλλά οι θεοί την εμπαίζουν άλλη μια φορά. " Δεν υπολόγισες σωστά τις βουλές των θεών, Ανδρομάχη. Νόμισες ότι μπορούν οι θνητοί να έχουν στα χέρια τους την απόφαση για έξοδο από τη ζωή, όμως τώρα καταλαβαίνεις πώς ούτε αυτό το κατέχουν. Όλα των θεών. Και της ζωής και του θανάτου. " ( σελ.128) Μια καθηλωτική νουβέλα που διαβάζεται απνευστί και εξυψώνει την ομηρική Ανδρομάχη, το όνομα της οποίας γράφεται με - ω, όπως δείχνει ο επιτυχέστατος τίτλος, εφόσον δε μας μιλά για τη γυναίκα που πολέμησε τον άνδρα αλλά για αυτήν που έδωσε " πολλών ανδρών μάχες ".