Μια ποιητική συλλογή κρατώ στα χέρια μου αυτή τη φορά από την αγαπημένη φίλη, Φωτεινή Χρηστίδου με τον τίτλο " χρόνος πλοηγός " . Σκεπτόμενη τους στίχους του Γιώργη Παυλόπουλου " Η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή .Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν τίποτα και προσπερνούνε .Όμως μερικοί κάτι βλέπουν , το μάτι τους αρπάζει κάτι και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπούνε ." ένιωσα να γίνομαι ένα με το κάθε ποίημα , οι λέξεις αιχμηρές , τρυφερές, μικρά διαμάντια που λάμπουν άλλοτε στο φως και άλλοτε στο σκοτάδι. Το πρώτο μέρος της πρωτόλειας ποιητικής συλλογής περιλαμβάνει 21 ποιήματα με τον τίτλο " Κοινοί τόποι" και εμπνέεται από γεγονότα που εκτυλίσσονται σε τοπικό ή διεθνές επίπεδο . Πρόκειται για μια ημερολογιακή καταγραφή που φέρνει μνήμες από τις πυρκαγιές στην Αττική , μιλάει για τους πλάνητες ταξιδευτές , αναδεικνύει την αγωνία του ανθρώπου να νικήσει τον θάνατο . Λυρικές και ευαίσθητες οι λέξεις της , θραύσματα που σε αγγίζουν, σε κάνουν να πονάς ή να λυπάσαι : άνθρωποι ανυπεράσπιστοι μπροστά στη μάνητα της φύσης , η δολοφονία ενός νεαρού φιλάθλου , ο πόλεμος στην Ουκρανία ,το δράμα των αμάχων , ένα ιός που διαρκώς μεταλλάσσεται , ένα πληγωμένο φαλαινοδέλφινο που ζητά βοήθεια ,ένα επιτύμβιο στον ζωγράφο Αλέκο Φασιανό και στον Αντώνη Σύκαρη , τον σύγχρονο ημίθεο των Ιμαλαΐων . Το ποιητικό υποκείμενο ορίζει πλοηγό τον χρόνο , με όσα φέρνει και όσα παίρνει στο ταξίδι της ζωής που άλλοτε μας δοκιμάζει , άλλοτε μας ωριμάζει και άλλοτε μας αλλάζει. Στο δεύτερο μέρος με τον τίτλο "Εσωτερικές διαδρομές" η γραφή είναι πιο εσωτερική , αυτοαναφορική : το άγγιγμα της σιωπής που άλλοτε είναι βελούδινο και άλλοτε αιχμηρό σαν την ακμή του βράχου , η αντίπερα όχθη της κάποτε συζυγικής κλίνης , τα όνειρα που κατατρύχουν τη σκέψη μας ,το πέταγμα στην ελευθερία και η ανάγκη μας για θαλπωρή , ένας ύμνος στον έρωτα . Κάθε ποίημα αφήνει το αποτύπωμα του στην ψυχή του αναγνώστη , στις ευαίσθητες χορδές του , κεντρίζει τη σκέψη του , τον καθηλώνει στη μαγεία των λέξεων . Δεν μπορώ να επιλέξω ποιο μου άρεσε περισσότερο και έτσι διαλέγω τυχαία ένα μικρό "διαμάντι ". ΕΡΩΤΙΚΌ- 10/2/22 Όταν οι ψίχες των δακτύλων μου διατρέξουν όλο σου το πρόσωπο , όταν η γλώσσα μου υγράνει τις καμπύλες των λοβών σου, όταν τα χείλη μου αποθέσουν πρόσφορα στη βάση του λαιμού σου, τότε θα νιώσω να βαφτίζομαι σε νερό αθανασίας.