Το βιβλίο της χιλιανής συγγραφέα Ιζαμπέλ Αλιέντε "Οι γυναίκες της ψυχής μου" είναι μια μορφή αυτοβιογραφίας που επικεντρώνεται στις γυναίκες του περιβάλλοντος της που αποτέλεσαν πρότυπα για αυτήν στον αγώνα για την ανάδειξη του φεμινισμού από τη νηπιακή της ηλικία έως σήμερα . Από την ηλικία των 20(το 1967) η Αλιέντε εργάζεται ως δημοσιογράφος σε ένα γυναικείο φεμινιστικό περιοδικό ,το οποίο τόλμησε να αποκαλύψει μυστικά, όπως η ενδοοικογενειακή βία και η γυναικεία απιστία που δε θίγονταν ποτέ και θεωρούνταν αποκλειστικότητα των αντρών .Υπέρμαχος του γυναικείου φύλου αποδεχόταν την ικανότητα ενσυναίσθησης και πίστευε ότι οι γυναίκες είναι πιο αλληλέγγυες από τους άντρες και πιο ανθεκτικές.Μάλιστα επειδή γεννάνε παιδιά είναι μέρος της ζωής και όχι της εξόντωσης και κατ' επέκταση η μόνη δυνατή σωτηρία του άλλου μισού της ανθρωπότητας. Εγκαταλελειμμένη από τον πατέρα της σε πολύ μικρή ηλικία και ορμώμενη από τη ζωή της μητέρας της , η οποία συμβιβάστηκε με τα ήθη της εποχής και δεν κυνήγησε τα όνειρα της ,ανέπτυξε έναν επαναστατικό χαρακτήρα εξαιτίας της οργής της για τον αντρικό της σοβινισμό και την πατριαρχική καταπίεση. " Η πατριαρχία είναι σαν πέτρα.Ο φεμινισμός σαν τον ωκεανό •είναι ρευστός ,ισχυρός ,βαθύς και έχει την άπειρη πολυπλοκότητα της ζωής , κινείται κατά κύματα ,ρεύματα ,παλίρροιες και κάποιες φορές γεννάει και καταιγίδες .Όπως ο ωκεανός , ο φεμινισμός δεν ησυχάζει."( σελ.32) Η συγγραφέας καταρρίπτει τα ταμπού των θρησκευτικών παραδόσεων που αρνούνται στις γυναίκες το δικαίωμα της απόλαυσης της σεξουαλικότητας και της ηδονής, καθώς η ίδια μετά τον τρίτο της γάμο στην ηλικία των 70 ένιωθε σεξουαλικά ενεργή και θελκτική .Για την Αλιέντε το γήρασμα του σώματος δεν αποτελεί ένδειξη παρακμής ή απόρριψης παρόλο που η ευθραυστότητα του χρόνου προκαλεί φόβο στους περισσότερους ανθρώπους. "Η ζωή μου είναι καλύτερη τώρα .Το θέμα μου όμως δεν είναι η ανάπαυση του πολεμιστή ,προτιμώ να διατηρήσω λίγη φλόγα στο αίμα και στο μυαλό."( σελ 109) Ένα ενδιαφέρον βιβλίο , που μας μεταφέρει στον κόσμο της Αλιέντε , μιας γυναίκας που μέσω της γραφής της έγινε σύμβολο ,σύμβολο ελευθερίας και ανεξαρτησίας και πέτυχε την αναγνώριση στον λογοτεχνικό κόσμο που για πολλά χρόνια ήταν αντρικό προνόμιο.