Αυτή τη φορά ο ηθοποιός Στέλιος Μάινας μετά από μια σειρά διηγημάτων κυκλοφορεί το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο: "Να θυμηθώ να παραγγείλω". Το βιβλίο εγείρει ένα βασικό προβληματισμό αν ένας επιστήμονας παρακινημένος από ευσπλαχνία ή οίκτο έχει το δικαίωμα να ανακουφίσει τους συνανθρώπους του στην ύστατη στιγμή τους , έχοντας βεβαιωθεί για το αμετάκλητο της κατάστασης των ασθενών , ή αν θεωρείται εγκληματίας . Μια γιατρός αναισθησιολόγος βρίσκεται στη φυλακή ,γιατί ξεπερνώντας τα όρια της ιατρικής βοήθησε δύο ασθενείς να βρουν λύτρωση στον θάνατο: μια γυναίκα σε τελικό στάδιο καρκίνου και έναν συνάδελφο της γιατρό με παντελή απουσία εγκεφαλικών λειτουργιών.Η αφήγηση μοιράζεται μέσα στη φυλακή ,όπου η Άννα αποκτά μια νέα ταυτότητα και γίνεται Χάννα, προσφέροντας εθελοντικά τις υπηρεσίες της στις συγκρατούμενες της : οι συνθήκες κράτησης ,οι νόμοι των φυλακών ,η διακίνηση ναρκωτικών ουσιών και οι ελλείψεις στο σύστημα σωφρονισμού αισθητοποιούνται στις σελίδες του βιβλίου .Από την άλλη το παρελθόν έρχεται ως ανάμνηση και η Άννα θυμάται τότε που βλέποντας ένα μικρό ετοιμοθάνατο γατάκι να υποφέρει θεώρησε ότι έπρεπε να το απαλλάξει από το μαρτύριο και τον πόνο. " Εγώ το πήγα ακόμα παραπέρα .Όπως ακριβώς είχα κάνει μικρή σ' ένα οικόπεδο , ένα κρύο πρωινό του Δεκέμβρη ,τυλίγοντας μια πλαστική σακούλα γύρω από τον λαιμό ενός νεογέννητου γατιού , έτσι έκανα και αργότερα με τους ασθενείς μου που ικέτευαν για μια έξοδο." ( σελ.113) Στη ζωή της Άννας εισβάλλει κι ένας νεότερος άντρας ,πλαστικός χειρουργός και καλλιτέχνης, όταν η ίδια θα επισκεφτεί την Ύδρα, ενώ κι άλλοι χαρακτήρες η αδερφή της , η ανιψιά της , ο πρώην γαμπρός της, οι συνάδελφοι της στο νοσοκομείο φωτίζουν και σκιαγραφούν την προσωπικότητα της ηρωίδας. Ενδιαφέρουσα γραφή , πλοκή που θα μπορούσε να είναι πιο σφιχτά δομημένη γιατί κάποια κεφάλαια μου φαίνονταν περιττά , διάλογοι που ζωντανεύουν την αφήγηση , προβληματισμός για τα όρια του ανθρώπου , την απώλεια , τις σχέσεις των ανθρώπων που άλλοτε γίνονται θηλιά και τους πνίγουν κι άλλοτε φωτίζουν τις ζωές τους . _ " Κι όταν πεθαίνουμε , μπαμπά , πού πάμε; _ Δεν ξέρω παιδί μου, κανείς δε γύρισε να μας πει...Λάθος ...Από τον Άδη γύρισε μοναχά ο έξυπνος , ο πολυμήχανος Οδυσσέας ..."( σελ.108)