Το βιβλίο του Ιάπωνα Χαρούκι Μουρακάμι "Νορβηγικό Δάσος" είναι ένα μυθιστόρημα για την ενηλικίωση και τον έρωτα, στοιχεία αλληλένδετα που επηρεάζουν τη ζωή και το θάνατο των ανθρώπων. Ο Τόρου Βατανάμπε στα 37 του ανακαλεί στη μνήμη του τα φοιτητικά του χρόνια , όταν ήταν πρωτοετής σε ένα πανεπιστήμιο του Τόκιο. Οδηγημένος από τη μελωδία της μουσικής των Μπιτλς θυμάται την πρώτη του αγάπη τη Ναόκο και κορίτσι του καλύτερου του φίλου , του Κιζούκι που αυτοκτόνησε στα 17. " Η μνήμη είναι παράξενη.Όταν ζούσα τη σκηνή ,δεν της είχα δώσει προσοχή. Δεν πίστεψα πως ήταν μια ανάμνηση που θα είχε διάρκεια και σίγουρα δε φαντάστηκα πως δεκαοκτώ χρόνια αργότερα θα την ανακαλούσα με τόσες λεπτομέρειες." ( σελ.11) Δίπλα στον βασικό αφηγητή - ήρωα τα πρόσωπα που τον πλαισιώνουν είναι άτομα με ιδιαιτερότητες που σε συνδυασμό με τον ίδιο λειτουργούν παράδοξα και συχνά άκρως αντισυμβατικά. Η Ναόκο , σύμβολο της αθωότητας , εσωστρεφής και αλλόκοτη κλωνίζεται από την απώλεια του Κιζούκι , ο ψυχισμός της διασαλεύεται και ζει για λίγους μήνες σε ένα ιδιωτικό θεραπευτήριο -σανατόριο που μοιάζει με κοινόβιο , όπου οι ασθενείς εργάζονται οικειοθελώς και ζούνε καλλιεργώντας τη γη. Η συγκάτοικος της Ναόκε ,η Ρέικο είναι μια μεγαλύτερη σε ηλικία μουσικός που γνωρίζει από την αρχή τη σχέση τους και κατά κάποιο τρόπο εμπλέκεται στη ζωή και των δύο σε μια προσπάθεια αυτοβελτίωσης όλων. Ο Ναγκασάβα, φίλος του Τόρου στην Εστία, χαρισματικός , εξαιρετικός φοιτητής για τον οποίον κυκλοφορούν τρεις "θρύλοι": ότι έφαγε τρεις γυμνοσάλιαγκες , πως είχε τεράστιο όργανο και πως είχε κοιμηθεί με περισσότερα από εκατό κορίτσια. Τέλος η Μιντόρι (το όνομα της σημαίνει πράσινο) Κομπαγιάσι είναι μια κοπέλα με ακόρεστη σεξουαλικότητα και αχόρταγη τάση για ζωή που γίνεται φίλη του Τόρου, τον κυνηγά σαν θηρευτής και του εξομολογείται τις φαντασιώσεις της , ενώ φροντίζει να κρατήσει αποστάσεις από τον ίδιο , όταν αισθάνεται ότι αυτός δεν έχει ξεκαθαρίσει τί θέλει. Απολαυστική αφήγηση , διάλογοι που σκιαγραφούν το χαρακτήρα των ηρώων , ένα μυθιστόρημα που βρίθει με δόσεις σεξουαλικότητας χωρίς να είναι χυδαίο , εφόσον η σαρκικότητα είναι διαχρονικό στοιχείο του ανθρώπου και σύμπτωμα μιας φιλελεύθερης κοινωνίας. Θλιβερό και μελαγχολικό σε αρκετά σημεία , όταν ο θάνατος έρχεται απρόσμενα και σε κάνει να συνειδητοποιείς πόσο ασήμαντος είναι ο άνθρωπος μπροστά του. "Μέχρι τότε ο θάνατος ήταν για μένα κάτι το απόλυτα διαφορετικό και ανεξάρτητο από τη ζωή.Είχα αντιληφθεί πως το χέρι του θανάτου μπορεί να μας πάρει κάποια στιγμή , αλλά μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα , παραμένει μακριά μας.... Τη νύχτα που πέθανε ο Κιζούκι, όμως , έχασα την ικανότητα να βλέπω το θάνατο ( και η ζωή) με τέτοιους απλοϊκούς όρους.Ο θάνατος δεν ήταν το αντίθετο της ζωής.Ήταν ήδη παρών , μέσα μου , πάντα ήταν εδώ, κι όσο κι αν πάλευα , δεν κατάφερνα ποτέ πια να τον λησμονήσω. "( σελ .44) Τα βιβλία είναι ταξίδια.Το μυθιστόρημα αυτό δεν μας μυεί στην κουλτούρα των Ιαπώνων αλλά θα έλεγα ότι είναι ένα ταξίδι ρεαλισμού , ερωτισμού , έντονα υπαρξιακό. Οι άνθρωποι κινούμαστε ανάμεσα σε δύο πόλους: από τη μια είμαστε φιλήδονοι , έτοιμοι να λειτουργήσουμε με το ένστικτο,να χρησιμοποιήσουμε τη σεξουαλικότητα μας ως διαφυγή για να εξισορροπήσουμε την πεζότητα της ζωής. Από την άλλη είμαστε εγκλωβισμένοι στα " πρέπει" και κάνουμε αυτό που θεωρείται "ηθικό" ή αυτό που θέλουν οι άλλοι.