Η αγάπη μεγαλώνει στο σκοτάδι- Σωτήρης Σαμπάνης (2019) [7.0]
[26-05-2022, 20:25]
Το μυθιστόρημα " Η αγάπη μεγαλώνει στο σκοτάδι" , του Σωτήρη Σαμπάνη, βασίζεται σε μια ιδιαίτερη δομή, σε ένα παιχνίδι μνήμης που εκτυλίσσεται ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Όπως το διάφραγμα στις φωτογραφικές μηχανές αποτελεί ρυθμιστή της μνήμης έτσι και η ζωή των ηρώων σχετίζεται με την παρουσία ή την απουσία του φωτός, το οποίο σηματοδοτεί μια εσωτερική διελκυστίνδα αισθημάτων.
Ο κεντρικός ήρωας , ο Μιχάλης που ζει στην Αυστραλία παραλαμβάνει ένα γράμμα στο οποίο μαθαίνει ότι έχει έναν εικοσιεφτάχρονο γιο που νοσηλεύεται με εγκεφαλική παράλυση σε ένα Ίδρυμα. Η Ντορίν με την οποία είχαν σχέση πριν χρόνια και είχε εξαφανιστεί ξαφνικά από τη ζωή του χωρίς να του πει ότι κυοφορούσε το παιδί του ,σκοτώνεται σε ένα τροχαίο και η διευθύντρια του Ιδρύματος αποκαλύπτει το καλά φυλαγμένο μυστικό της .Ο Μιχάλης καλείται να γνωρίσει τον γιό του και να αποφασίσει αν θα τον συμπεριλάβει στη ζωή του με όσες δυσκολίες αυτό συνεπάγεται.
Μέσω μιας αναδρομικής αφήγησης ο αναγνώστης γυρίζει στο παρελθόν όπου λίγο πριν τον οριστικό χωρισμό με τον Μιχάλη η Ντορίν είχε μια ερωτική συνεύρεση με τον Μπεν ,γείτονα του ζευγαριού και παιδοψυχολόγο ,η οποία για την ίδια δεν έμεινε μόνο στην εφήμερη λαγνεία των σωμάτων και στην ηδονή αλλά αποτέλεσε κορύφωση της ψυχικής της αρμονίας. Ο Μπεν έχοντας νιώσει ανάλογη ένταση και επιθυμία με την ίδια ερμηνεύει την κρυφή σχέση τους και επιστημονικά , επιχειρώντας να αναλύσει τα συναισθήματα τους και τον απόηχο που θα έχει στις ζωές όλων μια τέτοια αποκάλυψη.
" Δεν διανοείται - έτσι εν αιθρία - να τινάξει στον αέρα ό,τι μέχρι εκείνη τη στιγμή ορίζει την ευτυχία του , μόνο και μόνο για να δοκιμάσει μια άλλη...Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη.
Όταν η ψυχή εμπλακεί ενεργά και το συναισθηματικό αλισβερίσι κορυφωθεί , λογική και κανόνες διαχείρισης υποχωρούν δίνοντας χώρο στα συντρίμμια.Το κυριότερο είναι ότι η πτώση είναι σχεδόν πάντα άδικη και συνήθως αναξιοπρεπής.Ο λάκκος που ανοίγει καταπίνει δίκαιους και άδικους. Κανένας δε βγαίνει αβλαβής από τη δίνη αυτή."( σελ.190)
Η ανάδυση στη μνήμη προχωράει ακόμα πιο πίσω όταν η Ντορίν τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης είχε μια ομοφυλοφιλική σχέση με την Κλάρα, γνωστή αθλήτρια στο άθλημα της ιππικής δεξιοτεχνίας με την οποία έζησε τέσσερα χρόνια στο Κέιπ Τάουν.Εκεί θα γνωρίσει τον Έρνεστ Γκλέιστερ ,έναν σχεδιαστή μόδας με τον οποίον θα αναπτύξει μια φιλική σχέση και έναν διάσημο συγγραφέα , τον Ρος που θα την οδηγήσει στην Αυστραλία , απ ' όπου ξεκινά η βασική αφήγηση.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα με αρκετές ανατροπές και απρόοπτα που εστιάζει στις ανθρώπινες σχέσεις , στην προδοσία , στο ψέμα , στη μετάθεση ευθυνών , στην ανάγκη των ατόμων με αναπηρία για θαλπωρή και κατανόηση ,στην μεγαλοψυχία που γεννά η ανιδιοτελής αγάπη, στο σκοτάδι που βυθίζει τον άνθρωπο ο αλκοολισμός.
Αρκετά πρωτότυπη η σύλληψη των κεφαλαίων , αλλά η πλοκή κάποιες φορές είναι χαλαρή και τα δευτερεύοντα πρόσωπα , ενώ θα έπρεπε να φωτίζουν τους ήρωες τους αφήνουν εκτεθειμένους και απροστάτευτους.Θεωρώ ότι η προσέγγιση των χαρακτήρων είναι αρκετά επιφανειακή και εξυπηρετεί μόνο την αρχική σύλληψη.
Το μυθιστόρημα " Η αγάπη μεγαλώνει στο σκοτάδι" , του Σωτήρη Σαμπάνη, βασίζεται σε μια ιδιαίτερη δομή, σε ένα παιχνίδι μνήμης που εκτυλίσσεται ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Όπως το διάφραγμα στις φωτογραφικές μηχανές αποτελεί ρυθμιστή της μνήμης έτσι και η ζωή των ηρώων σχετίζεται με την παρουσία ή την απουσία του φωτός, το οποίο σηματοδοτεί μια εσωτερική διελκυστίνδα αισθημάτων.
Ο κεντρικός ήρωας , ο Μιχάλης που ζει στην Αυστραλία παραλαμβάνει ένα γράμμα στο οποίο μαθαίνει ότι έχει έναν εικοσιεφτάχρονο γιο που νοσηλεύεται με εγκεφαλική παράλυση σε ένα Ίδρυμα. Η Ντορίν με την οποία είχαν σχέση πριν χρόνια και είχε εξαφανιστεί ξαφνικά από τη ζωή του χωρίς να του πει ότι κυοφορούσε το παιδί του ,σκοτώνεται σε ένα τροχαίο και η διευθύντρια του Ιδρύματος αποκαλύπτει το καλά φυλαγμένο μυστικό της .Ο Μιχάλης καλείται να γνωρίσει τον γιό του και να αποφασίσει αν θα τον συμπεριλάβει στη ζωή του με όσες δυσκολίες αυτό συνεπάγεται.
Μέσω μιας αναδρομικής αφήγησης ο αναγνώστης γυρίζει στο παρελθόν όπου λίγο πριν τον οριστικό χωρισμό με τον Μιχάλη η Ντορίν είχε μια ερωτική συνεύρεση με τον Μπεν ,γείτονα του ζευγαριού και παιδοψυχολόγο ,η οποία για την ίδια δεν έμεινε μόνο στην εφήμερη λαγνεία των σωμάτων και στην ηδονή αλλά αποτέλεσε κορύφωση της ψυχικής της αρμονίας. Ο Μπεν έχοντας νιώσει ανάλογη ένταση και επιθυμία με την ίδια ερμηνεύει την κρυφή σχέση τους και επιστημονικά , επιχειρώντας να αναλύσει τα συναισθήματα τους και τον απόηχο που θα έχει στις ζωές όλων μια τέτοια αποκάλυψη.
" Δεν διανοείται - έτσι εν αιθρία - να τινάξει στον αέρα ό,τι μέχρι εκείνη τη στιγμή ορίζει την ευτυχία του , μόνο και μόνο για να δοκιμάσει μια άλλη...Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη.
Όταν η ψυχή εμπλακεί ενεργά και το συναισθηματικό αλισβερίσι κορυφωθεί , λογική και κανόνες διαχείρισης υποχωρούν δίνοντας χώρο στα συντρίμμια.Το κυριότερο είναι ότι η πτώση είναι σχεδόν πάντα άδικη και συνήθως αναξιοπρεπής.Ο λάκκος που ανοίγει καταπίνει δίκαιους και άδικους. Κανένας δε βγαίνει αβλαβής από τη δίνη αυτή."( σελ.190)
Η ανάδυση στη μνήμη προχωράει ακόμα πιο πίσω όταν η Ντορίν τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης είχε μια ομοφυλοφιλική σχέση με την Κλάρα, γνωστή αθλήτρια στο άθλημα της ιππικής δεξιοτεχνίας με την οποία έζησε τέσσερα χρόνια στο Κέιπ Τάουν.Εκεί θα γνωρίσει τον Έρνεστ Γκλέιστερ ,έναν σχεδιαστή μόδας με τον οποίον θα αναπτύξει μια φιλική σχέση και έναν διάσημο συγγραφέα , τον Ρος που θα την οδηγήσει στην Αυστραλία , απ ' όπου ξεκινά η βασική αφήγηση.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα με αρκετές ανατροπές και απρόοπτα που εστιάζει στις ανθρώπινες σχέσεις , στην προδοσία , στο ψέμα , στη μετάθεση ευθυνών , στην ανάγκη των ατόμων με αναπηρία για θαλπωρή και κατανόηση ,στην μεγαλοψυχία που γεννά η ανιδιοτελής αγάπη, στο σκοτάδι που βυθίζει τον άνθρωπο ο αλκοολισμός.
Αρκετά πρωτότυπη η σύλληψη των κεφαλαίων , αλλά η πλοκή κάποιες φορές είναι χαλαρή και τα δευτερεύοντα πρόσωπα , ενώ θα έπρεπε να φωτίζουν τους ήρωες τους αφήνουν εκτεθειμένους και απροστάτευτους.Θεωρώ ότι η προσέγγιση των χαρακτήρων είναι αρκετά επιφανειακή και εξυπηρετεί μόνο την αρχική σύλληψη.
By maria