Το μυθιστόρημα του Χ.Α. Χωμενίδη " Το σπίτι και το κελλί " έχει κεντρικό θεματικό άξονα τη δράση μιας τρομοκρατικής οργάνωσης που εμφανίστηκε στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1970 και γράφεται λίγο καιρό μετά τις συλλήψεις των μελών της 17Ν. Τον Ιανουάριο του 1987 η " Εταιρεία " αναλαμβάνει με προκήρυξη της τη δολοφονία του προέδρου μιας βιομηχανικής μονάδας οινοποιίας . Ο Παναγιώτης Σαντορίνης , υποδιευθυντής της Διπλωματικής Ακαδημίας και έγκριτος νομικός αποτελεί ένα από τα χαμηλόβαθμα μέλη της , ο οποίος έχει μυηθεί σε αυτήν από τον θείο του , τον αδερφό της μητέρας του.Ο Σαντορίνης προκειμένου να καλύπτει την ομοφυλοφιλία του , αναζητά κοινωνικό άλλοθι , ώστε να μην εκτεθεί στην οικογένειά του , το οποίο του προσφέρει επιμελώς ο θείος του. Έτσι του γνωρίζει τη Μάγδα , μια ανήλικη κοπέλα , με την οποία στην αρχή έχει μια εικονική σχέση , και η οποία πέφτει νεκρή από τα πυρά ενός αστυνομικού , ενώ προσπαθεί να πετάξει μια μολότωφ σε μια κλούβα της αστυνομίας. "Στην αρχή στόχοι της "Εταιρείας" ήταν η τιμωρία κάποιων που το είχαν παρακάνει , ενώ στη συνέχεια η " επαναστατική προπαγάνδα". Ήθελαν να αποδείξουν ότι η κρατική εξουσία δεν ήταν κάστρο απόρθητο ,αλλά χάρτινος πύργος , ο οποίος θα κατέρρεε ευθύς μόλις οι μάζες θα όρθωναν το ανάστημα τους." Μετά τη δολοφονία του Ανέστη ενός μέλους της " Εταιρείας " για προδοσία ο Σαντορίνης αποφασίσει να προβεί σε αποκαλύψεις για τη δράση της οργάνωσης στον ανιψιό του δολοφονηθέντος προέδρου της Οινοποιητικής , Δημήτρη Γκίκα ,έναντι μεγάλης αμοιβής. Ο Γκίκας εκμεταλλεύεται τη σχέση τους και ζητά να δολοφονήσουν τη γυναίκα του , η οποία τον απατά . " Η Εταιρεία για κάποιο καιρό επέμενε στη γραμμή των εντυπωσιακών πλην αναίμακτων χτυπημάτων ,αλλά στη συνέχεια έχασε το ρομαντισμό της και έκανε στροφή στις εκτελέσεις και τις ληστείες." Ηθικοί αυτουργοί είμαστε όλοι εμείς , οι Νεοέλληνες που γαλουχηθήκαμε με το φθόνο και την καχυποψία για την επιτυχία του διπλανού μας , που αντί να θαυμάζουμε , μάθαμε να υποβλέπουμε ό, τι καλό με ρήσεις όπως " κάποιο λάκκο έχει η φάβα " και " όμφακες εισίν" ( σελ.474) Ο Χωμενίδης στο μυθιστόρημα του αυτό καυτηριάζει τη μεταπολιτευτική Ελλάδα , μια Ελλάδα ,όπου όλα μπορούν να συμβούν , που τα πάντα χρηματίζονται , συγκαλύπτονται και παραποιούνται. Ειρωνικός ,με αίσθηση του χιούμορ σκιαγραφεί σε μια μυθοπλασία τα μέλη της οργάνωσης που μπορεί να είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας : ένας φιλότεχνος μεσήλικας , ένας ελαιοχρωματιστής , ένας ψαράς , ένας φοιτητής ή ένας δικηγόρος .. Πολύ απλή γραφή , αρκετά νοηματικά κενά στη σύνδεση των ιστοριών , απρόσμενο και αδιάφορο τέλος , ενώ η τάση του Χωμενίδη να δείξει τη σεξουαλική του απελευθέρωση σε εμένα προσωπικά φαντάζει αδιάφορη και ανούσια και υποβαθμίζει την ποιότητα του έργου του. "