" Ονειρεύτηκα τη Διδώ " είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου της Λένας Διβάνη. Μια υβριδική βιογραφία που ζωντανεύει τη ζωή της μεγαλύτερης συγγραφέα του 20αιώνα , της Διδώς Σωτηρίου, μιας γυναίκας που διέσχιζε ελαφρά πατώντας πάνω στα συντρίμμια κάθε καταστροφής φορώντας το αιώνιο χαμόγελο της ,το κόκκινο μπερέ , κολιέ και άρωμα. Η Λένα Διβάνη έχει απέναντι της μια γυναίκα - πολεμίστρια και συζητούν σαν δύο φίλες που πίνουν καφέ. Η Διδώ γεννημένη στο Αϊδίνι από εύπορη οικογένεια ήταν το τρίτο παιδί από τα πέντε αδέρφια.Ο πατέρας της είχε εργοστάσιο σαπωνοποιίας και η μητέρα της ήταν μια πανέμορφη γυναίκα που καλούσε στο σπίτι της όλη τη μορφωμένη νεολαία της εποχής μιλώντας για τον σοσιαλισμό, τον δημοτικισμό , μέχρι και τον ελεύθερο έρωτα. Μετά την εγκατάσταση της οικογένειας της στη Σμύρνη βιώνει την πανηγυρική απόβαση του ελληνικού στρατού χωρίς να μπορεί να φανταστεί ότι λίγο καιρό αργότερα τα γέλια των Ελλήνων θα γίνονταν κλάματα. " Με την εκστρατεία το μόνο που πετύχαμε ήταν να ξανακάνουμε τους Τούρκους μια γροθιά για να μας χτυπήσουν. Εκεί που ήταν διαλυμένοι , ζαλισμένοι από την ήττα μπήκαμε εμείς και δικαιώσαμε την προπαγάνδα που έκανε ο Κεμάλ και οι αντάρτες του ... Η Μικρασιατική Εκστρατεία και η ξένη επέμβαση γενικά μετέτρεψαν σε μεγάλο βαθμό τους διαλυμένους , ταπεινωμένος μουσουλμάνους της νεκρής αυτοκρατορίας σε εθνικιστές .Δεν υπάρχει μεγαλύτερο όπλο από την οργή του ταπεινωμένου... " ( σελ.56) Το 1920 η οικονομική κατάρρευση του πατέρα της ανάγκασε την οικογένεια της να δώσει τη Διδώ για υιοθεσία στην θεία της που ήταν άτεκνη , γεγονός που την πλήγωσε βαθύτατα.Η άφιξη της στην Ελλάδα , η μύηση της σταδιακά στην αριστερά, η συμμετοχή της στα εργατικά συνδικάτα και τα φεμινιστικά κινήματα, η επαφή της με ανθρώπους της διανόησης και των γραμμάτων διαμόρφωσαν μια λαμπερή προσωπικότητα , ενώ σιγά σιγά άρχισε να μπαίνει και το ναρκωτικό της λογοτεχνίας στις φλέβες της. " Δεν ήταν μόνο περιβόλι σαν άνθρωπος , σου άνοιγε και παράθυρα στον κόσμο , σου έφερνε βιβλία , σου έλεγε ιστορίες δικές της , σε έσπρωχνε να βρεις ό,τι καλύτερο είχες μέσα σου. Και σου μιλούσε με τον ίδιο ζεστό τρόπο είτε ήσουνα βασιλιάς είτε εργάτης." (σελ.135) Η γνωριμία της και ο γάμος της με τον Πλάτωνα , ο παράφορος έρωτας με τον Αντώνη Δούμα , η γοητεία που ασκούσε στο αντρικό φύλο την έκανε να ζει χωρίς ταμπού και αναστολές και να ρουφά τη ζωή από το μεδούλι. " Το να μη σε νοιάζει η γνώμη των άλλων και να πράττεις μόνο κατά συνείδηση για μένα είναι ο μόνος δρόμος αν δε θέλεις να ζήσεις βίον ανεόρταστον.Με την προϋπόθεση βέβαια ότι είσαι καθαρός τη καρδία..."( σελ.194) Και μέσα στις σελίδες της ζωής της δε θα παρέλειπε να μιλήσει για την αδερφή της Έλλη Παππά , τον Μπελογιάννη και το παιδί τους που το μεγάλωσε μαζί με τον Πλάτωνα με πολλή αγάπη . " Εγώ παιδί δικό μου δε θα έκανα. Έτσι όμως που μου ' πέσε αυτός από τον ουρανό , είχα τη μοναδική ευκαιρία να ζήσω δύο ειδών ζωές .Μια μεγάλη με πρωταγωνιστή τον εαυτό μου και μια μικρή αφιερωμένη σ' εκείνον .Λίγες γυναίκες έχουν αυτή την τύχη. Συνήθως διαλέγουν ή το ένα ή το άλλο." ( σελ.305) Για άλλη μια φορά η πένα της Διβάνη μαγική , αφήγηση που διανθίζεται με έναν χειμαρώδη διάλογο ανάμεσα σε δύο γυναίκες που έχουν πολλά κοινά :αντισυμβατικές , απελευθερωμένες, μοναδικές στο είδος τους.Η Διβάνη ζωντανεύει το ίνδαλμα της , τη Διδώ Σωτηρίου , που ήταν και για μένα η συγγραφέας που μπόλιασε μέσα μου το μικρόβιο της ανάγνωσης , που με γυρίζει πίσω στα εφηβικά μου χρόνια .Κι έτσι μαζί τους ονειρευόμαστε κι εμείς , ανασύρουμε μνήμες από μια Ελλάδα που έζησε αλλεπάλληλες κρίσεις αλλά πάντοτε συνέχιζε "να μεταμορφώνει σε θέρος τους χειμώνες" , όπως λέει και ο Μαγιακόφσκι . Υ.Γ. Μια ακόμα φορά ευρηματική η Διβάνη αξιοποιεί στίχους ποιητών ως προμετωπίδα στα κεφάλαιά της και αφήνει τη Διδώ να ξεδιπλώσει τη ζωή της, που ήταν αγρίως απίθανη!