Το μυθιστόρημα της Σώτης Τριανταφύλλου " Σικελικό Ειδύλλιο" έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον όχι τόσο για την πλοκή όσο για τις αφηγηματικές τεχνικές και για τον τρόπο που η συγγραφέας αξιοποιεί το υλικό της. Σε μια μικρή πόλη της Σικελίας το Πάσχα του 1957 γίνονται τρεις φόνοι:του Λούκα Ντε Ματέις, του αρχικαραμπινιέρου που πάσχιζε ν' αποκαλύψει τα εγκλήματα της μαφίας, του Τονίνο που κουβαλούσε πατάτες με τον γάιδαρο του και του Λαουρίνι, του συνδικαλιστή από το Παλέρμο. Αξιοποιώντας την τεχνική "Ιn media res " η συγγραφέας επιδιώκει να δείξει τη σικελική ζωή στην ύπαιθρο ,τοv τρόπο σκέψης των ανθρώπων , το στενό τους δέσιμο με τον καθολικισμό , και τη σκιά της μαφίας που πέφτει πάνω στις ζωές των κατοίκων του νησιού επιβάλλοντας τη σιωπή -omerta- που προστατεύει τους ενόχους των τριών φόνων και γενικότερα όλων των εγκλημάτων που λαμβάνουν χώρα στον ιταλικό Νότο. Ο αναγνώστης παρακολουθεί δύο παράλληλες αφηγήσεις του Λούκα Ντε Ματέις και της νεαρής Κοντσέττα Βιτάλε, που πηγαίνει σε νυχτερινό σχολείο και δουλεύει ως καθαρίστρια στο αστυνομικό τμήμα που είναι επικεφαλής ο Λούκας, οι οποίες μας γυρίζουν πίσω στο παρελθόν και η μία συμπληρώνει την άλλη. Οι πρωταγωνιστές είναι τόσο διαφορετικοί μα και τόσο όμοιοι.Μπορεί να μη βλέπουν τις ίδιες ταινίες και να μην ακούνε την ίδια μουσική, όμως τους περιβάλλουν οι ίδιες μεταπολεμικές μνήμες και η αύρα του καταρρέοντος φασισμού.Μεταξύ τους δεν υπάρχει σαρκική σχέση αλλά ένας λανθάνων ερωτισμός, γι' αυτό και το "ειδύλλιο " του τίτλου είναι μεταφορικό. "Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι η συνάντηση μου με την Κοντσέττα Βιτάλε είναι κομμάτι μιας μοίρας: δεν υπάρχει έρωτας , δεν υπάρχει επιθυμία ' υπάρχει όμως κάτι που μοιάζει αναπόφευκτο." (σελ. 217) Στην αφήγηση του Λούκας ξεχωρίζουν τα τραύματα που άφησε ο γάμος του με τη Ρομπέρτα και η απώλεια της τετράχρονης κόρης του. " Η Ρομπέρτα έβλεπε το γάμο σαν το τέρμα μιας διαδρομής , εγώ τον έβλεπα σαν ένα τρένο που κάνει πολλούς σταθμούς." (σελ.145) Η Κοντσέττα στον αντίποδα είναι η ηρωίδα- πρότυπο που αγωνίζεται ,που θέλει να πάρει το απολυτήριο, που αρνείται να συμβιβαστεί παρά τα όσα συμβαίνουν στην ίδια και στην φτωχή οικογένεια της. " Ο Ντε Ματέις έλεγε πως μερικές μέρες της ζωής μας αξίζουν να γίνουν καδράκι και να τις κρεμάσουμε στον τοίχο.Αναρωτιέμαι ακόμα ποια μέρα της ζωής μου θα ήθελα να κορνιζάρω." (σελ.181)