Αυτή είναι άραγε η αποστολή του ποιητή, να περιγράψει το απερίγραπτο, να μας κάνει να δούμε ό, τι υπάρχει γύρω μας , να δώσει υπόσταση στις λέξεις μέσα από τις οποίες θα περιδιαβούμε στον περιβάλλοντα κόσμο και χώρο; Διαβάζοντας την πρώτη ποιητική συλλογή της Μαρίνας Αρμεύτη με τίτλο " Ο κύριος ιππόκαμπος" προσπαθώ να δω τι κρύβεται πίσω από τους στίχους.Υπερρεαλιστική γραφή , αυθεντικότητα , καυστικό ύφος , μελαγχολία για το παρελθόν και αισιοδοξία για το μέλλον. " Θυμίσου τα χρόνια που πέρασαν και σκέψου τα χρόνια που θα ' ρθουν." Ένα προσωπικό τραυματικό βίωμα , η δολοφονία του πατέρα της από την Ε.Ο.Κ.Α Β' τον Ιούνιο του '74 πέντε μήνες μετά τη γέννησή της αναμφισβήτητα άφησε το αποτύπωμα της στην ίδια , στον τρόπο σκέψης , στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα.Τα ποιήματα της προσφέρονται για πολλαπλές αναγνώσεις ,γιατί είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς με την πρώτη ανάγνωση το νόημα των λέξεων, που άλλοτε είναι αφηρημένες έννοιες, άλλοτε αντικείμενα καθημερινής χρήσης και άλλοτε ευφάνταστοι συνειρμοί. Μέσα από τους στίχους αναδύεται το ενδιαφέρον της δημιουργού για την αλήθεια είτε είναι αλήθεια εσωτερική , είτε αλήθεια της ψυχής ,ανήσυχη, συναρπαστική, αντισυμβατική.Σχολιάζοντας τον τίτλο της ποιητικής συλλογής στέκομαι στον τροφοδότη της έμπνευσης της, τη θάλασσα που αποτελεί ανεξερεύνητο μυστήριο και τον ιππόκαμπο που παραπέμπει στην εγκεφαλική δομή του ανθρώπου , ο οποίος ανασύρει από τη μνήμη εμπειρίες , βιώματα και εικόνες και μας τα δίνει με αχαλίνωτη φαντασία.Δυσκολεύομαι να αποφασίσω ποιο ποίημα με άγγιξε περισσότερο , γιατί το καθένα έχει το δικό του ύφος.Πολιτικό , ερωτικό , καθημερινό , αντιδραστικό, αυτό που θα έλεγα με σιγουριά είναι ότι όλα τα ποιήματα φτάνουν στα άκρα της γλώσσας, ξεπερνούν το υπαρκτό και κοιτάζουν τη ζωή από την άλλη πλευρά.