Ο Αλέξης Σταμάτης στο μυθιστόρημα του"Ο άντρας της πέμπτης πράξης" κάνει μια προσπάθεια να ορίσει τον εαυτό του και να ανοίξει ένα νέο παράθυρο στη ζωή. Μια γυναίκα πρώην πρωταθλήτρια Ελλάδος στην κολύμβηση πνίγεται εκατό μέτρα από την ακτή μπροστά στα μάτια του μικρού της γιού .Ο μικρός αναρωτιέται αν κλαίει κάνεις μέσα στο νερό.(παραπέμπει σε τίτλο προηγούμενου μυθιστορήματος του). Μεγαλώνοντας με τη νέα οικογένεια του πατέρα του , διψασμένος για αγάπη βυθίζεται στην αγκαλιά των βιβλίων. Στα δεκατρία του χάνει σε τροχαίο τον πατέρα του και μένει ορφανός ψάχνοντας να βρει ποιος πραγματικά είναι. Κλείνεται στον εαυτό του ,ζεί τους προσωπικούς του τρόμους , τη μοναξιά, την ανεπάρκεια.Μετά την αποτυχημένη του προσπάθεια να μπει στη σχολή Καλών Τεχνών έχοντας ήδη περάσει στο Χημικό αποφασίζει να ξαναδώσει εξετάσεις μια που στην ηλικία των δεκαοχτώ η ζωή είναι μπροστά του . Σχέσεις επιπόλαιες , αμήχανες συνευρέσεις , η μέθη της επαφής με το άλλο φύλο και η αναζήτηση μιας αληθινής σχέσης που ακόμη αργεί.Ένα απρόσμενο τηλεφώνημα φέρνει στη ζωή του μια άγνωστη χίπισσα που τον μυεί στον έρωτα και μετά από δύο μήνες χάνεται ξαφνικά , όπως ήρθε στη ζωή του .Την επόμενη χρονιά εισάγεται τελικά στη σχολή Καλών Τεχνών, για να ασχοληθεί με εκείνο που αγαπά.Η γνωριμία του με τον Φοίβο, έναν εκκεντρικό συμφοιτητή θα τον οδηγήσει στο αλκοόλ και σε μια στιγμή τρέλας θα κατηγορηθούν για φθορά της δημόσιας περιουσίας.Θα γίνει για αυτόν ο καλύτερος φίλος, ένα κομμάτι του μυαλού του ενωμένο με το δικό του που άλλοτε τον μισεί και άλλοτε τον ζηλεύει.Η σχέση του με τη Λένα θα τον κάνει να δει τον κόσμο με διαφορετικά μάτια και ο χωρισμός τους λίγα χρόνια μετά θα τον διαλύσει. Όταν αυτή θα αυτοκτονήσει μετά το τραγικό ατύχημα στο οποίο θα χάσει τη μικρή της κόρη ο ίδιος θα νιώσει ενοχές , γιατί δεν τη βοήθησε όταν έπρεπε, όπως θα αποκαλύψει ο ίδιος στις συνεδρίες με τον ψυχολόγο του. Μετά από δεκαπέντε χρόνια ο ήρωας νοσεί από ένα σπάνιο λέμφωμα και συνειδητοποιεί ότι δεν πρέπει να ζούμε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία αλλά σαν να πρόκειται να την ξαναζήσουμε αέναα.Ο ίδιος βγαίνοντας νικητής από την περιπέτεια υγείας θα χρησιμοποιήσει την Τέχνη του για να μας δείξει την πορεία ενός υλικού, που κάποτε ήταν ζωντανό ,η φύση το νέκρωσε και ο καλλιτέχνης με τη συνδρομή του κοινού το μετέτρεψε σε γλυπτό.Γιατί κάπως έτσι είναι η ζωή : υποφέρουμε , πονάμε ,ξαναγεννιόμαστε και προχωράμε. Προσπάθησα αρκετά να αποδώσω την πλοκή του έργου, γιατί η γραφή του είναι συνειρμική με πολλές παρεκβάσεις , υπαρξιακές ανησυχίες , κινηματογραφική μνήμη και σημεία που αδυνατείς να ερμηνεύσεις ή να κατανοήσεις.Δε θεωρώ ότι απευθύνεται σε όλους τους αναγνώστες και όλα του τα βιβλία έχουν κάτι το ιδιαίτερο ,το οποίο απορρέει από την ιδιάζουσα προσωπικότητα του ίδιου του συγγραφέα.Δανείζομαι μια φράση του βιβλίου για να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου." Όλη μας η ζωή είναι μια μάχη μεταξύ εκείνου που θέλουμε να γίνουμε και εκείνου που τελικά γινόμαστε."